Πολλοί θεωρούν πως η αρχή του τέλους της ακτοπλοϊκής σύνδεσης ήταν το δέσιμο του "Κάρυστος" που πλήρωσε άδικα κι αυτό την υστερία μετά το ναυάγιο του Σάμινα, το 2000. Δεν είναι όμως αυτή η πραγματικότητα όπως τουλάχιστον την εξηγούν τα ίδια τα γεγονότα.
Η αλήθεια είναι πως όταν κάτι δεν αναπτύσσεται, μοιραία κάποια στιγμή θα μπει σε τροχιά παρακμής. Αν αποδείχθηκε με αυτοκρατορίες στο πέρασμα των αιώνων, ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση ενός λιμανιού.
Η Κάρυστος ήταν για χρόνια το πρώτο λιμάνι στη γραμμή για Ανδρο και Τήνο. Όταν άρχισαν τότε να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα οχηματαγωγά στη Ραφήνα, η Κάρυστος διατήρησε κάποιο κεκτημένο.
Το πάλαι ποτέ ναρκαλιευτικό της Γερμανίας κατά το Β' ΠΠ και μετέπειτα μετασκευασμένο ΕΛΕΝΑ Π του Παγουλάτου που αρχικά συνέδεε την Ελλάδα με την Ιταλία, ήρθε στη Ραφήνα.
Το πλοίο όμως μαρτυρούσαν οι εφημερίδες της εποχής εκτελούσε δρομολόγια από Ραφήνα για Κάρυστο - Γαύριο - Μπατσί.
Ωστόσο το 1972 λόγω οικονομικών προβλημάτων, το πλοίο έδεσε και μαζί με αυτό η Κάρυστος σταμάτησε να αποτελεί τον πρώτο σταθμό για την Ανδρο και τη μετέπειτα συνέχεια της γραμμής.
Για αυτό που κρατώ μια μικρή επιφύλαξη είναι αν το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εξυπηρέτησε κάποια στιγμή αργότερα και την Κάρυστο διότι το θυμάμαι φωτογραφικά μια μέρα δεμένο στο λιμάνι.
Σε κάθε περίπτωση εκείνα τα χρόνια και όπως μαρτυρά η καρτ-ποστάλ που έχουμε σχεδόν όλοι στη συλλογή μας, το λιμάνι είχε μια τέτοια πρώιμη διαμόρφωση που θα του επέτρεπε να αναπτυχθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίσει να διεκδικεί να αποτελεί τον πρώτο σταθμό, αν όχι πάντα τουλάχιστον κάποιες φορές, στο δρόμο για Ανδρο - Τήνο - Μύκονο.
Η πάροδος του χρόνου έφερε σταδιακά μεγαλύτερα πλοία, ιδίως με τη φυγή των Γραμμών Ηπειρός του Πολέμη από τη Ραφήνα, που δεν μπορούσαν να μπουν στο λιμάνι. Εντούτοις τη μακρινή δεκαετία του 1970 θα χρειαζόταν ένας διορατικότατος νους για να δείξει και να υλοποιήσει μια ανάπτυξη του λιμανιού. Άλλωστε η Κάρυστος διέθετε τρία πλοία να την εξυπηρετούν όπως το Πόρτο Λάφια, το Θάσος-Καστριανί Κέας και το Κατερίνα.
Τελικά απέμειναν τα δύο πρώτα στη γραμμή με άλλο όνομα και σινιάλο. Η Κάρυστος ξαναείδε Ανδρο-Τήνο-Μύκονο με τα δελφίνια του Ηλιόπουλου στις αρχές της 10ετίας του 1990, όμως τα ρωσικά κομέτα ήταν φτιαγμένα για ποτάμια και όχι τον Κάβο Ντόρο.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Μείναμε με δύο πλοία. Ένα δυο που επιχείρησαν να μπουν στο λιμάνι της Καρύστου είτε το έκαναν με δυσκολία είτε απέτυχαν, μας έμεινε ένα καράβι και μετά κανένα.
Το θέμα είναι ότι η διατήρηση δομών και υποδομών αντικατοπτρίζουν το μέγεθος μιας πόλης. Η Κάρυστος έχασε το πλοίο, ύστερα είδε το ΙΚΑ να φεύγει, έκλεισε η ΔΟΥ (κι όλοι τρέχουν στην Κύμη), τώρα κινδυνεύει να χάσει και την ίδια της τη φυσιογνωμία με την Οχη και τα αιολικά πάρκα.
Πώς θα ήταν άραγε αν διέθετε ένα κατάλληλα διαμορφωμένο λιμάνι που θα μπορούσε να εξυπηρετεί κι ένα μεγαλύτερο πλοίο ώστε να αποτελεί τον πρώτο σταθμό των Κυκλάδων από τη Ραφήνα σε κάποια δρομολόγια;
Τι έλειπε άλλωστε από την Κάρυστο; Η ομορφιά; Ο φυσικός πλούτος; Η ιστορία; Οι αρχαιολογικοί χώροι; Οι όμορφες παραλίες; Τα χωριουδάκια; Απεναντίας μάλλον διαθέτει πλεόνασμα.
Φαίνεται ότι έλειπε το σχέδιο ή το να δούμε λίγο παρακάτω. Παρακολουθούσαμε τα γεγονότα αλλά δεν τα κατευθύναμε. Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται να κάνουμε σήμερα, είτε σε επίπεδο αντιμετώπισης των σημερινών προκλήσεων είτε για να βρεθεί ένας τρόπος να αποτελέσει η πόλη μας ξανά τον πρώτο σταθμό του ταξιδιώτη από τη Ραφήνα. Φυσικά δεν είναι απλό. Το λιμάνι τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μαρίνα για κότερα με αντίστοιχη διαμόρφωση της προκυμαίας που όμως δεν απαγορεύει να προσεγγίσουν μέχρι ορισμένου μήκους πλοία (εδώ είχε μπει το Εξπρές Κάρυστος).
Τι διαμορφώσεις χρειάζονται; Ποια θα ήταν η βολικότερη ώρα προσεγγίσεων ώστε να διαταραχθεί όσο το δυνατόν λιγότερο η λειτουργία της πόλης ως έχει σήμερα;
Δε θα μπορούσε όμως σε πρώτο χρόνο πειραματικά να προσεγγίσει το επιβατηγό καταμαράν Sea Jet ώστε να διαπιστώσουμε αν υπάρχει έδαφος να εξετάσουμε πιθανές περαιτέρω κινήσεις;
Κι εν τέλει με όσα βλέπουμε με τα αιολικά πάρκα, είναι προτιμότερο να πονοκεφαλιάζουμε για το πως θα πάμε μπροστά και όχι πως να αποφύγουμε τη ζημιά.
Ο τουρισμός με σεβασμό στη φυσιογνωμία της πόλης και του περιβάλλοντος, και μάλιστα όλον το χρόνο δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο. Χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις με υπομονή κι επιμονή. Υπάρχουν ιδέες που θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογή αλλά δεν είναι του παρόντος. Υπό το πρίσμα αυτό χρειάζεται να ξαναδούμε πως η Κάρυστος θα μπορούσε να ξαναμπεί στον ακτοπλοϊκό χάρτη.
Σ.Χ.Μ.
για το ikarystos.gr
Η αλήθεια είναι πως όταν κάτι δεν αναπτύσσεται, μοιραία κάποια στιγμή θα μπει σε τροχιά παρακμής. Αν αποδείχθηκε με αυτοκρατορίες στο πέρασμα των αιώνων, ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση ενός λιμανιού.
Η Κάρυστος ήταν για χρόνια το πρώτο λιμάνι στη γραμμή για Ανδρο και Τήνο. Όταν άρχισαν τότε να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα οχηματαγωγά στη Ραφήνα, η Κάρυστος διατήρησε κάποιο κεκτημένο.
Το πάλαι ποτέ ναρκαλιευτικό της Γερμανίας κατά το Β' ΠΠ και μετέπειτα μετασκευασμένο ΕΛΕΝΑ Π του Παγουλάτου που αρχικά συνέδεε την Ελλάδα με την Ιταλία, ήρθε στη Ραφήνα.
Το πλοίο όμως μαρτυρούσαν οι εφημερίδες της εποχής εκτελούσε δρομολόγια από Ραφήνα για Κάρυστο - Γαύριο - Μπατσί.
Ωστόσο το 1972 λόγω οικονομικών προβλημάτων, το πλοίο έδεσε και μαζί με αυτό η Κάρυστος σταμάτησε να αποτελεί τον πρώτο σταθμό για την Ανδρο και τη μετέπειτα συνέχεια της γραμμής.
Για αυτό που κρατώ μια μικρή επιφύλαξη είναι αν το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εξυπηρέτησε κάποια στιγμή αργότερα και την Κάρυστο διότι το θυμάμαι φωτογραφικά μια μέρα δεμένο στο λιμάνι.
Σε κάθε περίπτωση εκείνα τα χρόνια και όπως μαρτυρά η καρτ-ποστάλ που έχουμε σχεδόν όλοι στη συλλογή μας, το λιμάνι είχε μια τέτοια πρώιμη διαμόρφωση που θα του επέτρεπε να αναπτυχθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίσει να διεκδικεί να αποτελεί τον πρώτο σταθμό, αν όχι πάντα τουλάχιστον κάποιες φορές, στο δρόμο για Ανδρο - Τήνο - Μύκονο.
Η πάροδος του χρόνου έφερε σταδιακά μεγαλύτερα πλοία, ιδίως με τη φυγή των Γραμμών Ηπειρός του Πολέμη από τη Ραφήνα, που δεν μπορούσαν να μπουν στο λιμάνι. Εντούτοις τη μακρινή δεκαετία του 1970 θα χρειαζόταν ένας διορατικότατος νους για να δείξει και να υλοποιήσει μια ανάπτυξη του λιμανιού. Άλλωστε η Κάρυστος διέθετε τρία πλοία να την εξυπηρετούν όπως το Πόρτο Λάφια, το Θάσος-Καστριανί Κέας και το Κατερίνα.
Τελικά απέμειναν τα δύο πρώτα στη γραμμή με άλλο όνομα και σινιάλο. Η Κάρυστος ξαναείδε Ανδρο-Τήνο-Μύκονο με τα δελφίνια του Ηλιόπουλου στις αρχές της 10ετίας του 1990, όμως τα ρωσικά κομέτα ήταν φτιαγμένα για ποτάμια και όχι τον Κάβο Ντόρο.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Μείναμε με δύο πλοία. Ένα δυο που επιχείρησαν να μπουν στο λιμάνι της Καρύστου είτε το έκαναν με δυσκολία είτε απέτυχαν, μας έμεινε ένα καράβι και μετά κανένα.
Το θέμα είναι ότι η διατήρηση δομών και υποδομών αντικατοπτρίζουν το μέγεθος μιας πόλης. Η Κάρυστος έχασε το πλοίο, ύστερα είδε το ΙΚΑ να φεύγει, έκλεισε η ΔΟΥ (κι όλοι τρέχουν στην Κύμη), τώρα κινδυνεύει να χάσει και την ίδια της τη φυσιογνωμία με την Οχη και τα αιολικά πάρκα.
Πώς θα ήταν άραγε αν διέθετε ένα κατάλληλα διαμορφωμένο λιμάνι που θα μπορούσε να εξυπηρετεί κι ένα μεγαλύτερο πλοίο ώστε να αποτελεί τον πρώτο σταθμό των Κυκλάδων από τη Ραφήνα σε κάποια δρομολόγια;
Τι έλειπε άλλωστε από την Κάρυστο; Η ομορφιά; Ο φυσικός πλούτος; Η ιστορία; Οι αρχαιολογικοί χώροι; Οι όμορφες παραλίες; Τα χωριουδάκια; Απεναντίας μάλλον διαθέτει πλεόνασμα.
Φαίνεται ότι έλειπε το σχέδιο ή το να δούμε λίγο παρακάτω. Παρακολουθούσαμε τα γεγονότα αλλά δεν τα κατευθύναμε. Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται να κάνουμε σήμερα, είτε σε επίπεδο αντιμετώπισης των σημερινών προκλήσεων είτε για να βρεθεί ένας τρόπος να αποτελέσει η πόλη μας ξανά τον πρώτο σταθμό του ταξιδιώτη από τη Ραφήνα. Φυσικά δεν είναι απλό. Το λιμάνι τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μαρίνα για κότερα με αντίστοιχη διαμόρφωση της προκυμαίας που όμως δεν απαγορεύει να προσεγγίσουν μέχρι ορισμένου μήκους πλοία (εδώ είχε μπει το Εξπρές Κάρυστος).
Τι διαμορφώσεις χρειάζονται; Ποια θα ήταν η βολικότερη ώρα προσεγγίσεων ώστε να διαταραχθεί όσο το δυνατόν λιγότερο η λειτουργία της πόλης ως έχει σήμερα;
Δε θα μπορούσε όμως σε πρώτο χρόνο πειραματικά να προσεγγίσει το επιβατηγό καταμαράν Sea Jet ώστε να διαπιστώσουμε αν υπάρχει έδαφος να εξετάσουμε πιθανές περαιτέρω κινήσεις;
Κι εν τέλει με όσα βλέπουμε με τα αιολικά πάρκα, είναι προτιμότερο να πονοκεφαλιάζουμε για το πως θα πάμε μπροστά και όχι πως να αποφύγουμε τη ζημιά.
Ο τουρισμός με σεβασμό στη φυσιογνωμία της πόλης και του περιβάλλοντος, και μάλιστα όλον το χρόνο δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο. Χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις με υπομονή κι επιμονή. Υπάρχουν ιδέες που θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογή αλλά δεν είναι του παρόντος. Υπό το πρίσμα αυτό χρειάζεται να ξαναδούμε πως η Κάρυστος θα μπορούσε να ξαναμπεί στον ακτοπλοϊκό χάρτη.
Σ.Χ.Μ.
για το ikarystos.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.